« terug naar het overzicht
Beste vrienden uit Maasdriel,
Terwijl ziekenwagens en lijkwagens met loeiende sirenes hier de straten
onveilig maken en ik als een gevangene van de Corona virus in mijn eigen
huis opgesloten ben, gaan mijn gedachten vaak uit naar Holland.
Vanwege corona kan ik helaas niet op vakantie/verlof komen. Hier in
Indonesië is het heel erg. Alle ziekenhuizen liggen helemaal vol met
patiënten. Ook allerlei isolatie-huizen zitten vol. Het is echt levensgevaarlijk
om mensen te ontmoeten en de straat op te gaan. We moeten dan ook van
de regering met een dubbel masker oplopen. Helaas, velen doen dat niet en
komen vaak dicht bij elkaar om te buurten of te eten en dan steken ze elkaar
aan. Kerken, moskee en scholen staan al maanden/jaren leeg. Gelukkig is er
zoom of uitzending/school on line via de computer.
Ik zit nu al ruim 50 jaar in Indonesië. Corona verhinderde mij ook om mijn
gouden priesterfeest te vieren. Maar velen van U zijn mij niet vergeten.
Bedankt voor alle felicitaties destijds. Ik zou het dunnetjes overdoen in
Driel,maar dat zit nog. Afwachten hoe alles loopt.
Er is veel veranderd in die 50 jaar hier. Maar een ding is constant gebleven en
dat is jullie medeleven en steun voor mijn doen en laten hier. De
correspondentie wordt minder, maar " het Drielse rondje” uw geweldige
bijdrage en steun doen nog steeds uitstekend werk.
Het begon al toen ik 50 jaar geleden een Jeep mee mocht nemen naar
Indramayu destijds. Het spandoek luidde” Laat Leo niet lopen.” Helaas heb ik
toch veel moeten lopen in Indramayu, omdat de wegen onbegaanbaar waren
voor de jeep.Ook mocht ik een rijstschuur bouwen in Totoran met uw steun.
De tijden en ook mijn aanwezigheid daar zijn veranderd. Van visser met de
vissers en boer met de boeren werd ik een stadspastor.Ik was via mijn
scooter overal aanwezig. Ik heb hard gewerkt al zeg ik het zelf. Ik had
uitstekende contacten met Islamitische leiders en ook burgerlijke
overheidsmensen. Zo kwam ik op de kathedraal terecht, dicht bij mijn
bisschop. Ondertussen bereidde mijn werkkring zich uit en moest ik veel
aandacht geven aan het onderwijs verspreid over heel het bisdom. Ik heb
naam gemaakt als bouwheer. Met uw jaarlijkse zeer royale giften, heb ik meer
dan 20 scholen her/ver/of gebouwd.We kregen ook steeds meer leerlingen en
onderwijskrachten, die allemaal hun toekomst wilden opbouwen. Ik genoot en
geniet nog van dit mooie werk en vooral ook van het feit dat ik door jullie
gesteund bleef. Van harte bedankt. Ik voelde me niet alleen hier in het verre
oosten.
Maar nu: Er zit roet in mijn werk. De akelige Corona, legt veel lam en van de
andere kant dwingt ze ons om creatief te zijn. We zijn genoodzaakt andere
wegen en methoden te zoeken. De Informatica/ computer/laptop en nieuwe
massamedia boden zich aan. Geen onderwijs meer, geen contact meer met
de leerkrachten en leerlingen en parochianen, tenzij via de techniek van
computer en google. Dat was en is een hele omschakeling en verandering.
Het vervelende feit diende zich aan, dat vele ouders/ kinderen geen computer
ot mobieltje bezitten.In de stad misschien nog wel, maar in het binnenland
hebben de arme boeren en vissers geen computer of iets van dien aard.
Mede dankzij de “Drielse Actie voor haar Missionarissen en de goede
bijdragen van de “Wilde Ganzen”, heb ik heel veel mensen en scholen
kunnen helpen. Dus in plaats van visser, boer en landbouwer ben ik nu veel
meer computerman geworden. De tijden kunnen veranderen.
Het is geweldig fijn dat ik mede dankzij de Nederlandse organisatie “Wilde
Ganzen” en met het zeer smakelijk borreltje van het Drielse rondje, nu geld
kan investeren om ouders, kinderen en leerkrachten, deskundiger te maken in
de technische wereld van de computer en al haar talloze mogelijkheden.
Hoewel de Drielse kermis werd afgelast, was er toch een rondje. Ik wil jullie
allemaal heel hartelijk bedanken voor alle fijne en welkome hulp en steun die
ik nog steeds mag ontvangen.Ook al worden mijn haren wit, maar dankzij
onze prettige samenwerking blijft mijn werklust nog steeds groot.
Ik heb nu naast de zorg voor de kinderen ook de zorg voor veel ouders. Velen
weten van toeten nog blazen in verband met de computertechniek. Dus we
moeten ook bijscholing geven aan de ouders. Je kunt soms makkelijker aan
10 kinderen uitleg geven dan aan een ouder.. Maar we geven de moed niet
op.
Mijn wens; Laten we elkaar ook in deze moeilijke tijd blijven steunen en dan
maar hopen dat God de rest doet.
Nogmaals Beste vrienden, van harte bedankt voor uw steun en
samenwerken. Sorry, als ik vaak geen tijd heb gemaakt om meer te mailen of
schrijven.
Blijf allemaal goed gezond. Tot een volgende keer. Hou je goed.
Leo van Beurden
Bedankbrief van Leo
12 november 2021Beste vrienden uit Maasdriel,
Terwijl ziekenwagens en lijkwagens met loeiende sirenes hier de straten
onveilig maken en ik als een gevangene van de Corona virus in mijn eigen
huis opgesloten ben, gaan mijn gedachten vaak uit naar Holland.
Vanwege corona kan ik helaas niet op vakantie/verlof komen. Hier in
Indonesië is het heel erg. Alle ziekenhuizen liggen helemaal vol met
patiënten. Ook allerlei isolatie-huizen zitten vol. Het is echt levensgevaarlijk
om mensen te ontmoeten en de straat op te gaan. We moeten dan ook van
de regering met een dubbel masker oplopen. Helaas, velen doen dat niet en
komen vaak dicht bij elkaar om te buurten of te eten en dan steken ze elkaar
aan. Kerken, moskee en scholen staan al maanden/jaren leeg. Gelukkig is er
zoom of uitzending/school on line via de computer.
Ik zit nu al ruim 50 jaar in Indonesië. Corona verhinderde mij ook om mijn
gouden priesterfeest te vieren. Maar velen van U zijn mij niet vergeten.
Bedankt voor alle felicitaties destijds. Ik zou het dunnetjes overdoen in
Driel,maar dat zit nog. Afwachten hoe alles loopt.
Er is veel veranderd in die 50 jaar hier. Maar een ding is constant gebleven en
dat is jullie medeleven en steun voor mijn doen en laten hier. De
correspondentie wordt minder, maar " het Drielse rondje” uw geweldige
bijdrage en steun doen nog steeds uitstekend werk.
Het begon al toen ik 50 jaar geleden een Jeep mee mocht nemen naar
Indramayu destijds. Het spandoek luidde” Laat Leo niet lopen.” Helaas heb ik
toch veel moeten lopen in Indramayu, omdat de wegen onbegaanbaar waren
voor de jeep.Ook mocht ik een rijstschuur bouwen in Totoran met uw steun.
De tijden en ook mijn aanwezigheid daar zijn veranderd. Van visser met de
vissers en boer met de boeren werd ik een stadspastor.Ik was via mijn
scooter overal aanwezig. Ik heb hard gewerkt al zeg ik het zelf. Ik had
uitstekende contacten met Islamitische leiders en ook burgerlijke
overheidsmensen. Zo kwam ik op de kathedraal terecht, dicht bij mijn
bisschop. Ondertussen bereidde mijn werkkring zich uit en moest ik veel
aandacht geven aan het onderwijs verspreid over heel het bisdom. Ik heb
naam gemaakt als bouwheer. Met uw jaarlijkse zeer royale giften, heb ik meer
dan 20 scholen her/ver/of gebouwd.We kregen ook steeds meer leerlingen en
onderwijskrachten, die allemaal hun toekomst wilden opbouwen. Ik genoot en
geniet nog van dit mooie werk en vooral ook van het feit dat ik door jullie
gesteund bleef. Van harte bedankt. Ik voelde me niet alleen hier in het verre
oosten.
Maar nu: Er zit roet in mijn werk. De akelige Corona, legt veel lam en van de
andere kant dwingt ze ons om creatief te zijn. We zijn genoodzaakt andere
wegen en methoden te zoeken. De Informatica/ computer/laptop en nieuwe
massamedia boden zich aan. Geen onderwijs meer, geen contact meer met
de leerkrachten en leerlingen en parochianen, tenzij via de techniek van
computer en google. Dat was en is een hele omschakeling en verandering.
Het vervelende feit diende zich aan, dat vele ouders/ kinderen geen computer
ot mobieltje bezitten.In de stad misschien nog wel, maar in het binnenland
hebben de arme boeren en vissers geen computer of iets van dien aard.
Mede dankzij de “Drielse Actie voor haar Missionarissen en de goede
bijdragen van de “Wilde Ganzen”, heb ik heel veel mensen en scholen
kunnen helpen. Dus in plaats van visser, boer en landbouwer ben ik nu veel
meer computerman geworden. De tijden kunnen veranderen.
Het is geweldig fijn dat ik mede dankzij de Nederlandse organisatie “Wilde
Ganzen” en met het zeer smakelijk borreltje van het Drielse rondje, nu geld
kan investeren om ouders, kinderen en leerkrachten, deskundiger te maken in
de technische wereld van de computer en al haar talloze mogelijkheden.
Hoewel de Drielse kermis werd afgelast, was er toch een rondje. Ik wil jullie
allemaal heel hartelijk bedanken voor alle fijne en welkome hulp en steun die
ik nog steeds mag ontvangen.Ook al worden mijn haren wit, maar dankzij
onze prettige samenwerking blijft mijn werklust nog steeds groot.
Ik heb nu naast de zorg voor de kinderen ook de zorg voor veel ouders. Velen
weten van toeten nog blazen in verband met de computertechniek. Dus we
moeten ook bijscholing geven aan de ouders. Je kunt soms makkelijker aan
10 kinderen uitleg geven dan aan een ouder.. Maar we geven de moed niet
op.
Mijn wens; Laten we elkaar ook in deze moeilijke tijd blijven steunen en dan
maar hopen dat God de rest doet.
Nogmaals Beste vrienden, van harte bedankt voor uw steun en
samenwerken. Sorry, als ik vaak geen tijd heb gemaakt om meer te mailen of
schrijven.
Blijf allemaal goed gezond. Tot een volgende keer. Hou je goed.
Leo van Beurden