« terug naar het overzicht
HET JUBILEUM VAN CE CAMILO:
25 JAAR ZORG VOOR KINDEREN MET EEN HANDICAP IN BARRANQUILLA
We hebben de afgelopen 17° november groot feest gevierd in CE CAMILO omdat we 25 jaar geleden de eerste etappe van het huidige gebouw hebben gebouwd. We hadden in 1998 een dagopvang voor ondervoede kinderen en 15 kinderen met een handicap uit de buurt. De ondervoede kinderen bleven gemiddeld 1 of 2 maanden in de opvang tot ze weer goed op gewicht waren. De moeders (of oma) kwam mee en kreeg van onze medewerkers een spoedcursus kinderverzorging. Omdat er voor (zwaar) gehandicapte kinderen helemaal geen zorg was heb ik die moeders uitgenodigd hun kinderen ook na de dagopvang te brengen. De meeste kinderen met een handicap waren ook ondervoed en de moeders waren dag en nacht gebonden aan de zorg voor hun kind dus voor hen was het een hele opluchting dat ze ondersteuning kregen. Het Lilianefonds hielp ons met de medische kosten van de kinderen en Cordaid met de kosten van de voeding en de salarissen van de vrouwen die voor de kinderen zorgden. Met giften van familie en vrienden vulden we de gaten in de begroting aan.
Maar het lokaal was erg heet en lawaaiig. Het was wel ruim maar alles moest in dezelfde ruimte gebeuren: koken, eten, wassen, spelen, een dutje doen en scholing aan de moeders geven. Dus ik begon te dromen van een nieuw gebouw en het Lilianefonds, de Kinderpostzegels en vrienden en familie wilden meehelpen. Ik kon achter ons stenenfabriekje een terrein kopen en bevriende ingenieurs en architecten maakten een begroting voor een gebouw van 2 verdiepingen. Maar bouwen in Barranquilla is duur vanwege de slechte ondergrond. We hebben hier een hele taaie kleisoort die in de droge tijd krimpt en in de natte tijd uitzet dus je moet een hele stevige fundering en structuur hebben ander scheuren de muren. Dus ik had niet eens genoeg geld bij elkaar voor de eerste helft van de benedenverdieping. Maar op een middag kwam ik thuis en trof daar een bezoeker uit Duitsland: Wolfgang Muller, die in 1939 met zijn joodse ouders uit Duitsland naar Barranquilla was gevlucht en daar een onderneming had opgezet. Die vreemde meneer stelde me veel kritische vragen over mijn plannen, en dat vond ik wel komisch want “waar bemoeide hij zich eigenlijk mee?” Maar op het eind van de ondervraging zei Wolfgang: “Ik heb veel geld in Barranquilla verdiend en woon nu weer in Hamburg maar ik wil dat mijn geld ten goede komt aan de armen en rechtelozen in Barranquilla. Dus ik zal je het geld geven voor de bouw.”
Zo konden we de eerste etappe bouwen en in november verhuisden we naar het nieuwe gebouw met 22 ondervoede kinderen, hun moeders, en 15 kinderen met een handicap en een team van 5 vrouwen uit de wijk.
Tussen 1999 en 2013 hebben we practisch elk jaar een stuk bijgebouwd. Steeds met de hulp van Wolfgang maar ook van andere instanties en particulieren. We zijn nu 25 jaar en 20 uitbreidingen verder. Er is heel wat veranderd. Sinds 2006 zijn we een zelfstandige stichting met alles erop en eraan: statuten, een bestuur, ingeschreven bij de kamer van koophandel, colombiaans ambi status, en vergunning van de kinderbescherming, het Secretariaat van onderwijs en het secretariaat van gezondheidszorg om diensten te verlenen. We bieden nu jaarlijks zorg aan zo´n 2.000 mensen met een handicap en geven scholing en voorlichting aan meer dan 3.500 familieleden, docenten, studenten en klasgenoten van mensen met een handicap.
Het gebouw is flink gegroeid met al die uitbreidingen: In 1998 hadden we 205 m2, nu hebben we 5 blokken, elk met een of twee verdiepingen, plus een garage met in totaal 3.885 m2.
Het team is gegroeid van 5 vrouwen zonder opleiding naar 90 leerkrachten, therapeuten, maatschappelijk werkers, psychologen, orthopedische instrumentmakers, en administratief en huishoudelijk personeel. De eerste medewerkers zijn al met pensioen maar zijn nog steeds betrokken bij CE CAMILO.
We hebben de afgelopen 25 jaar veel moeilijkheden doorstaan. Die eerste jaren waren de meeste kinderen erg verwaarloosd: ondervoed, ongewassen, schurft, luizen, vieze kleren, geen geboortecertificaat en geen gezondheidszorg. Voor de ouders was dat heel normaal maar het is heel triest als een kind sterft omdat de ouders te laat naar de dokter gaan of omdat de artsen in het ziekenhuis er geen zorg aan besteden. Die eerste jaren hebben we kinderen verloren die het met betere en tijdige zorg best hadden kunnen redden.
Gelukkig zijn de levensomstandigheden in Barranquilla een stuk verbeterd. Practisch alle wijken hebben nu electriciteit, water en riolering, de overheid heeft een ziekenfonds opgericht voor de mensen die geen vast werk hebben, er zijn scholen en ziekenposten gebouwd, de straten zijn verhard, en er is meer werk en dus ook meer inkomen. (al werkt het merendeel van onze ouders in de informele sector: los werk in de bouw, straatverkoop, wasvrouw etc. dus hun inkomen is laag en heel onregelmatig)
COVID en de migratiegolf uit Venezuela (meer dan 120.000 Venezolanen zijn de afgelopen 5 jaar in Barranquilla komen wonen) hebben voor een terugslag gezorgd maar vergeleken met 25 jaar geleden is er toch geweldig veel vooruitgang.
CE CAMILO krijgt nu ook steun van de Colombiaanse overheid en daardoor hebben we onze diensten kunnen uitbreiden en verbeteren. We hebben sinds 2002 een zorgcontract voor kinderen met een handicap met de Colombiaanse Kinderbescherming. In 2002 voor 24 kinderen nu voor 153 kinderen en jongeren tussen de 6 en de 18 jaar. Tussen 2012 en 2019 kregen we ook veel steun van de Gemeente Barranquilla maar die hulp is in 2020 stop gezet. Onze huidige burgmeester interessseert zich meer voor dure prestige projecten en grootse sportevenementen. Gelukkig krijgen we 1 januari een nieuwe burgemeester (die worden hier steeds voor 4 jaar gekozen) en ik heb goede hoop dat die ons weer gaat steunen.
Sinds 2021 hebben we ook een contract met het Gouvernement Atlántico om eerst 300 en nu 550 kinderen met een handicap te helpen te integreren in het basisonderwijs. En in 2012 en 2013 hebben we met steun uit Nederland en Duitsland een orthopedische werkplaats opgericht die steeds meer ambulante patiënten krijgt die een orthese of prothese nodig hebben. We verkopen nu ook rolstoelen aan de ziekenfondsen en particulieren en daar maken we winst op waar we de zorg voor de kinderen mee kunnen subsidiëren. En gelukkig krijgen we ook nog steeds giften uit Nederland en ook uit Colombia waarmee we het gat in onze begroting kunnen aanvullen.
Zo is het ons elk jaar weer gelukt de begroting rond te krijgen. Er is wel een permanente zorg of de overheid ons blijft steunen. Er is wel een papieren gehandicaptenbeleid maar de zorg voor kinderen en volwassenen met een handicap worden meestal niet meegenomen in de overheidsbegroting. Dat zorgt voor een flinke scheut onzekerheid in de toekomst van een stichting als CE CAMILO.
Maar het maakt ook dat we blijven zoeken naar mogelijkheden om onze zorg te verbeteren, de kosten te drukken, en meer mensen bij CE CAMILO te betrekken. De afeglopen 25 jaar hebben we niet alleen veel giften gekregen, we hebben ook veel steun en advies gekregen van mensen die hun vakkennis en ervaring met ons wilden delen. In de beginjaren toen er absoluut geen geld was voor beroepskrachten, kwam Jos Hilkens, een fysiotherapeut uit Roermond, die net met de VUT was, vrijwilligerswerk verrichten. Hij is 4 jaar gebleven en daarna nog vele malen teruggekomen om onze therapeuten advies en scholing te geven. Na hem zijn er nog andere vrjwilligers geweest, sommige voor een paar weken andere voor een half jaar. Die uitwisseling heeft ons geweldig geholpen om de zorg in CE CAMILO te verbeteren. Ook het contact met de universiteiten in Barranquilla is daarbij heel belangrijk geweest. De stagiares zorgen voor extra handen in de zorg en hun docenten houden ons team op de hoogte van nieuwe inzichten in het vak. En wat ook belangrijk is: via de stagiares heeft CE CAMILO invloed op de opleiding van de nieuwe vakkrachten.
Dus al met al hadden we best reden om dat 25 jarig jubileum te vieren. En dat hebben we de afgelopen maand dan ook uitgebreid gedaan. We hebben gedurende 25 dagen van 23 october tot 17 november elke dag een speciale activiteit georganiseerd: steeds gericht op verschillend publiek. We hebben een spelletjesdag met kinderen van een andere stichting en onze kinderen georganiseerd in CE CAMILO, we hebben schoolkinderen uitgenodigd een tekening of een filmpje te maken over het thema integratie op school, we zijn in 6 bussen met alle kinderen en jongeren naar de dierentuin geweest, en te voet naar de mini mini-het tuinproject van Cyriel in de wijk la Paz, de kinderen zijn naar een voorleesmarathon in de bibliotheek van la Paz geweest, en met de kleintjes van de integrale zorg en thuiszorg hebben we op allerheiligen een engeltjes parade gehouden (daar gaan we nu engelbewaarders voor zoeken die de zorg voor deze kinderen willen sponsoren), het museum voor moderne kunst heeft gedurende 2 weken een tentoonstelling in een klaslokaal georganiseerd, in een groot winkelcentrum hebben we een raam opgezet met voorlichtingsmateriaal over protheses en aanpassingen voor mensen met een handicap, er is een filmpje gemaakt voor familielden en verzorgers hoe ze rugklachten kunnen voorkomen en we hebben een life georganiseerd waarin 3 specialisten uit Spanje en Bogotá en onze eigen Ana Rosa een uur lang over over alternatieve communicatie hebben gepraat, meer dan 200 mensen hebben geluisterd en gekeken en we hebben in het weekend speelfilms over mensen met een handicap laten zien in de grote zaal van de bibliotheek. Ik heb alle oude foto´s opgezocht en voor elk jaar een stuk of tien foto´s groot uitgeprint. Elke dag werd er een jaar op grote borden geplakt dus langzamerhand kregen we de hele geschiedenis van CE CAMILO op de muur. Al die activiteiten hebben we op vrijdag 17 november afgesloten met een groot feest waar zo´n 600 mensen waren: natuurlijk de kinderen en jongeren, een stuk of veertig ouders, patienten van de orthopedische werkplaats, vertegenwoordigers van de wijkcomités van en voor mensen met een handicap die we een paar jaar gelden hebben opgezet, het team natuurlijk en heel veel mensen van instellingen waar we mee samenwerken. We zijn begonnen met een Mis, met Cyriel als voorganger en aangepaste lezingen. Daarna kreeg iedereen wat te eten en te drinken en kwamen er een paar korte toespraakjes. Het hoofd onderwijs van het departement overhandigde uit naam van Gouverneur Elsa Noguera een loeizware medaille aan CE CAMILO voor ons werk voor de integratie van kinderen met een handicap in het onderwijs. Daarna hebben de kinderen met veel enthousiasme een paar dansjes uitgevoerd en tot slot was er voor iedereen eten: voor een deel in CE CAMILO gemaakt door onze kokkinnen en door de jongeren van de bakkerij en heel veel hapjes en taarten die door onze vrijwilligsters zijn ingezameld.
Het was een heel evenement en alles is geweldig goed verlopen. Met twee kleine foutjes. Op aandringen van de vrijwilligsters hadden we nieuwe foldertjes over CE CAMILO laten maken en drukken. En op de schilderwerkplaats hadden ze 100 sleutelhangers gemaak met het logo van CE CAMILO voor de speciale genodigden. Toen ik de laatse bezoekerss uitgeleide deed, zag ik ze op mijn bureau liggen. Straal vergeten. Nu worden het kerstcadeautjes.
Namens CE CAMILO, hartelijk dank voor alle steun en belangstelling die we van jullie gekregen hebben.
Heel veel groeten.
Maria Poulisse
Barranquilla
Colombia
HET JUBILEUM VAN CE CAMILO: 25 JAAR ZORG VOOR KINDEREN MET EEN HANDICAP IN BARRANQUILLA
15 januari 2024HET JUBILEUM VAN CE CAMILO:
25 JAAR ZORG VOOR KINDEREN MET EEN HANDICAP IN BARRANQUILLA
We hebben de afgelopen 17° november groot feest gevierd in CE CAMILO omdat we 25 jaar geleden de eerste etappe van het huidige gebouw hebben gebouwd. We hadden in 1998 een dagopvang voor ondervoede kinderen en 15 kinderen met een handicap uit de buurt. De ondervoede kinderen bleven gemiddeld 1 of 2 maanden in de opvang tot ze weer goed op gewicht waren. De moeders (of oma) kwam mee en kreeg van onze medewerkers een spoedcursus kinderverzorging. Omdat er voor (zwaar) gehandicapte kinderen helemaal geen zorg was heb ik die moeders uitgenodigd hun kinderen ook na de dagopvang te brengen. De meeste kinderen met een handicap waren ook ondervoed en de moeders waren dag en nacht gebonden aan de zorg voor hun kind dus voor hen was het een hele opluchting dat ze ondersteuning kregen. Het Lilianefonds hielp ons met de medische kosten van de kinderen en Cordaid met de kosten van de voeding en de salarissen van de vrouwen die voor de kinderen zorgden. Met giften van familie en vrienden vulden we de gaten in de begroting aan.
Maar het lokaal was erg heet en lawaaiig. Het was wel ruim maar alles moest in dezelfde ruimte gebeuren: koken, eten, wassen, spelen, een dutje doen en scholing aan de moeders geven. Dus ik begon te dromen van een nieuw gebouw en het Lilianefonds, de Kinderpostzegels en vrienden en familie wilden meehelpen. Ik kon achter ons stenenfabriekje een terrein kopen en bevriende ingenieurs en architecten maakten een begroting voor een gebouw van 2 verdiepingen. Maar bouwen in Barranquilla is duur vanwege de slechte ondergrond. We hebben hier een hele taaie kleisoort die in de droge tijd krimpt en in de natte tijd uitzet dus je moet een hele stevige fundering en structuur hebben ander scheuren de muren. Dus ik had niet eens genoeg geld bij elkaar voor de eerste helft van de benedenverdieping. Maar op een middag kwam ik thuis en trof daar een bezoeker uit Duitsland: Wolfgang Muller, die in 1939 met zijn joodse ouders uit Duitsland naar Barranquilla was gevlucht en daar een onderneming had opgezet. Die vreemde meneer stelde me veel kritische vragen over mijn plannen, en dat vond ik wel komisch want “waar bemoeide hij zich eigenlijk mee?” Maar op het eind van de ondervraging zei Wolfgang: “Ik heb veel geld in Barranquilla verdiend en woon nu weer in Hamburg maar ik wil dat mijn geld ten goede komt aan de armen en rechtelozen in Barranquilla. Dus ik zal je het geld geven voor de bouw.”
Zo konden we de eerste etappe bouwen en in november verhuisden we naar het nieuwe gebouw met 22 ondervoede kinderen, hun moeders, en 15 kinderen met een handicap en een team van 5 vrouwen uit de wijk.
Tussen 1999 en 2013 hebben we practisch elk jaar een stuk bijgebouwd. Steeds met de hulp van Wolfgang maar ook van andere instanties en particulieren. We zijn nu 25 jaar en 20 uitbreidingen verder. Er is heel wat veranderd. Sinds 2006 zijn we een zelfstandige stichting met alles erop en eraan: statuten, een bestuur, ingeschreven bij de kamer van koophandel, colombiaans ambi status, en vergunning van de kinderbescherming, het Secretariaat van onderwijs en het secretariaat van gezondheidszorg om diensten te verlenen. We bieden nu jaarlijks zorg aan zo´n 2.000 mensen met een handicap en geven scholing en voorlichting aan meer dan 3.500 familieleden, docenten, studenten en klasgenoten van mensen met een handicap.
Het gebouw is flink gegroeid met al die uitbreidingen: In 1998 hadden we 205 m2, nu hebben we 5 blokken, elk met een of twee verdiepingen, plus een garage met in totaal 3.885 m2.
Het team is gegroeid van 5 vrouwen zonder opleiding naar 90 leerkrachten, therapeuten, maatschappelijk werkers, psychologen, orthopedische instrumentmakers, en administratief en huishoudelijk personeel. De eerste medewerkers zijn al met pensioen maar zijn nog steeds betrokken bij CE CAMILO.
We hebben de afgelopen 25 jaar veel moeilijkheden doorstaan. Die eerste jaren waren de meeste kinderen erg verwaarloosd: ondervoed, ongewassen, schurft, luizen, vieze kleren, geen geboortecertificaat en geen gezondheidszorg. Voor de ouders was dat heel normaal maar het is heel triest als een kind sterft omdat de ouders te laat naar de dokter gaan of omdat de artsen in het ziekenhuis er geen zorg aan besteden. Die eerste jaren hebben we kinderen verloren die het met betere en tijdige zorg best hadden kunnen redden.
Gelukkig zijn de levensomstandigheden in Barranquilla een stuk verbeterd. Practisch alle wijken hebben nu electriciteit, water en riolering, de overheid heeft een ziekenfonds opgericht voor de mensen die geen vast werk hebben, er zijn scholen en ziekenposten gebouwd, de straten zijn verhard, en er is meer werk en dus ook meer inkomen. (al werkt het merendeel van onze ouders in de informele sector: los werk in de bouw, straatverkoop, wasvrouw etc. dus hun inkomen is laag en heel onregelmatig)
COVID en de migratiegolf uit Venezuela (meer dan 120.000 Venezolanen zijn de afgelopen 5 jaar in Barranquilla komen wonen) hebben voor een terugslag gezorgd maar vergeleken met 25 jaar geleden is er toch geweldig veel vooruitgang.
CE CAMILO krijgt nu ook steun van de Colombiaanse overheid en daardoor hebben we onze diensten kunnen uitbreiden en verbeteren. We hebben sinds 2002 een zorgcontract voor kinderen met een handicap met de Colombiaanse Kinderbescherming. In 2002 voor 24 kinderen nu voor 153 kinderen en jongeren tussen de 6 en de 18 jaar. Tussen 2012 en 2019 kregen we ook veel steun van de Gemeente Barranquilla maar die hulp is in 2020 stop gezet. Onze huidige burgmeester interessseert zich meer voor dure prestige projecten en grootse sportevenementen. Gelukkig krijgen we 1 januari een nieuwe burgemeester (die worden hier steeds voor 4 jaar gekozen) en ik heb goede hoop dat die ons weer gaat steunen.
Sinds 2021 hebben we ook een contract met het Gouvernement Atlántico om eerst 300 en nu 550 kinderen met een handicap te helpen te integreren in het basisonderwijs. En in 2012 en 2013 hebben we met steun uit Nederland en Duitsland een orthopedische werkplaats opgericht die steeds meer ambulante patiënten krijgt die een orthese of prothese nodig hebben. We verkopen nu ook rolstoelen aan de ziekenfondsen en particulieren en daar maken we winst op waar we de zorg voor de kinderen mee kunnen subsidiëren. En gelukkig krijgen we ook nog steeds giften uit Nederland en ook uit Colombia waarmee we het gat in onze begroting kunnen aanvullen.
Zo is het ons elk jaar weer gelukt de begroting rond te krijgen. Er is wel een permanente zorg of de overheid ons blijft steunen. Er is wel een papieren gehandicaptenbeleid maar de zorg voor kinderen en volwassenen met een handicap worden meestal niet meegenomen in de overheidsbegroting. Dat zorgt voor een flinke scheut onzekerheid in de toekomst van een stichting als CE CAMILO.
Maar het maakt ook dat we blijven zoeken naar mogelijkheden om onze zorg te verbeteren, de kosten te drukken, en meer mensen bij CE CAMILO te betrekken. De afeglopen 25 jaar hebben we niet alleen veel giften gekregen, we hebben ook veel steun en advies gekregen van mensen die hun vakkennis en ervaring met ons wilden delen. In de beginjaren toen er absoluut geen geld was voor beroepskrachten, kwam Jos Hilkens, een fysiotherapeut uit Roermond, die net met de VUT was, vrijwilligerswerk verrichten. Hij is 4 jaar gebleven en daarna nog vele malen teruggekomen om onze therapeuten advies en scholing te geven. Na hem zijn er nog andere vrjwilligers geweest, sommige voor een paar weken andere voor een half jaar. Die uitwisseling heeft ons geweldig geholpen om de zorg in CE CAMILO te verbeteren. Ook het contact met de universiteiten in Barranquilla is daarbij heel belangrijk geweest. De stagiares zorgen voor extra handen in de zorg en hun docenten houden ons team op de hoogte van nieuwe inzichten in het vak. En wat ook belangrijk is: via de stagiares heeft CE CAMILO invloed op de opleiding van de nieuwe vakkrachten.
Dus al met al hadden we best reden om dat 25 jarig jubileum te vieren. En dat hebben we de afgelopen maand dan ook uitgebreid gedaan. We hebben gedurende 25 dagen van 23 october tot 17 november elke dag een speciale activiteit georganiseerd: steeds gericht op verschillend publiek. We hebben een spelletjesdag met kinderen van een andere stichting en onze kinderen georganiseerd in CE CAMILO, we hebben schoolkinderen uitgenodigd een tekening of een filmpje te maken over het thema integratie op school, we zijn in 6 bussen met alle kinderen en jongeren naar de dierentuin geweest, en te voet naar de mini mini-het tuinproject van Cyriel in de wijk la Paz, de kinderen zijn naar een voorleesmarathon in de bibliotheek van la Paz geweest, en met de kleintjes van de integrale zorg en thuiszorg hebben we op allerheiligen een engeltjes parade gehouden (daar gaan we nu engelbewaarders voor zoeken die de zorg voor deze kinderen willen sponsoren), het museum voor moderne kunst heeft gedurende 2 weken een tentoonstelling in een klaslokaal georganiseerd, in een groot winkelcentrum hebben we een raam opgezet met voorlichtingsmateriaal over protheses en aanpassingen voor mensen met een handicap, er is een filmpje gemaakt voor familielden en verzorgers hoe ze rugklachten kunnen voorkomen en we hebben een life georganiseerd waarin 3 specialisten uit Spanje en Bogotá en onze eigen Ana Rosa een uur lang over over alternatieve communicatie hebben gepraat, meer dan 200 mensen hebben geluisterd en gekeken en we hebben in het weekend speelfilms over mensen met een handicap laten zien in de grote zaal van de bibliotheek. Ik heb alle oude foto´s opgezocht en voor elk jaar een stuk of tien foto´s groot uitgeprint. Elke dag werd er een jaar op grote borden geplakt dus langzamerhand kregen we de hele geschiedenis van CE CAMILO op de muur. Al die activiteiten hebben we op vrijdag 17 november afgesloten met een groot feest waar zo´n 600 mensen waren: natuurlijk de kinderen en jongeren, een stuk of veertig ouders, patienten van de orthopedische werkplaats, vertegenwoordigers van de wijkcomités van en voor mensen met een handicap die we een paar jaar gelden hebben opgezet, het team natuurlijk en heel veel mensen van instellingen waar we mee samenwerken. We zijn begonnen met een Mis, met Cyriel als voorganger en aangepaste lezingen. Daarna kreeg iedereen wat te eten en te drinken en kwamen er een paar korte toespraakjes. Het hoofd onderwijs van het departement overhandigde uit naam van Gouverneur Elsa Noguera een loeizware medaille aan CE CAMILO voor ons werk voor de integratie van kinderen met een handicap in het onderwijs. Daarna hebben de kinderen met veel enthousiasme een paar dansjes uitgevoerd en tot slot was er voor iedereen eten: voor een deel in CE CAMILO gemaakt door onze kokkinnen en door de jongeren van de bakkerij en heel veel hapjes en taarten die door onze vrijwilligsters zijn ingezameld.
Het was een heel evenement en alles is geweldig goed verlopen. Met twee kleine foutjes. Op aandringen van de vrijwilligsters hadden we nieuwe foldertjes over CE CAMILO laten maken en drukken. En op de schilderwerkplaats hadden ze 100 sleutelhangers gemaak met het logo van CE CAMILO voor de speciale genodigden. Toen ik de laatse bezoekerss uitgeleide deed, zag ik ze op mijn bureau liggen. Straal vergeten. Nu worden het kerstcadeautjes.
Namens CE CAMILO, hartelijk dank voor alle steun en belangstelling die we van jullie gekregen hebben.
Heel veel groeten.
Maria Poulisse
Barranquilla
Colombia